Jak oni nas zbierają: OSiNT&A / SOCMINT widziany oczami napastnika (dlaczego każdy mundurowy jest celem – od szeregowego po generała)

OSiNT&A, SOCMINT, wojna kognitywna – brzmi jak coś z prezentacji na konferencji. W praktyce oznacza jednak bardzo prostą, dość brutalną prawdę:

po drugiej stronie ekranu ktoś składa cię z kawałków, krok po kroku.
Niezależnie od tego, czy jesteś szeregowym, dyżurnym, operatorem, technikiem, czy generałem.

I ważne: to nie jest scenariusz z ćwiczeń ani fantasy. To jest normalna, codzienna praca analityków i ludzi od operacji informacyjnych.

W tym tekście nie będzie o tym, jak my możemy używać OSiNT&A.
Będzie o tym, jak oni używają OSiNT&A i SOCMINT przeciwko naszym – mundurowym.

Jedna uwaga - artykuł oparty na praktyce, nie teorii.

OSiNT&A i SOCMINT – po ludzku, bez slajdów

Zamiast akademickich definicji:

• OSiNT&A (Open Source intelligence & Analysis) – wywiad z otwartych źródeł plus analiza.
  Czyli wszystko, co jest publiczne: artykuły, rejestry, zdjęcia, nagrania, mapy, PDF-y, raporty, ogłoszenia, dokumenty.

• SOCMINT (Social Media Intelligence) – ta sama logika, ale skupiona na social mediach: profile, komentarze, lajki, listy znajomych, grupy, relacje, wizerunki, a czasem choćby screeny z komunikatorów, które ktoś sam wrzucił.

Klucz nie polega na jednej „tajnej” informacji.
Klucz polega na tym, iż z wielu drobiazgów powstaje bardzo dokładny obraz człowieka, jego rodziny, służby i słabych punktów.

Każdy jest celem – stopień nie chroni

Powiedzmy to wprost:

• nie trzeba być generałem, żeby być wartościowym celem,

• nie trzeba siedzieć w wywiadzie, kontrwywiadzie ani „specjalsach”, żeby ktoś chciał cię „zbierać”.

Z perspektywy napastnika:

• szeregowi, patrolowi, mundurowi z pierwszej linii widzą praktykę – realne procedury, prawdziwe zachowania, gdzie się odpuszcza, gdzie się nagina,

• dyżurni, logistycy, dyspozytorzy, technicy, informatycy widzą system – jak to naprawdę działa, gdzie się korkuje, gdzie brakuje ludzi,

• analitycy, oficerowie, kadra dowódcza dokładają kontekst i decyzje.

Każdy poziom jest wartościowy.
Inne informacje, inne emocje, inne słabości – ale wszystko się liczy.

Dlatego nikt w mundurze nie jest „za mały”, żeby się nim interesować.
I jednocześnie – każdy powinien mieć się na baczności, od świeżo przyjętego funkcjonariusza po generała na LinkedInie.

Krok 1: Zlecenie – „dajcie mi człowieka / formację”

Po drugiej stronie wszystko zaczyna się od zadania:

• „Sprawdźcie, co wiemy o tej formacji / jednostce”.

• „Zidentyfikujcie tych funkcjonariuszy z nagrania”.

• „Znajdźcie kogoś z tej jednostki, kto będzie podatny na podejście”.

Napastnik siada do OSiNT&A i sięga po to, co wszyscy widzą:

• oficjalne strony MON, MSWiA, KGP, SG, PSP, SOP itd.,

• Biuletyny Informacji Publicznej, komunikaty, zarządzenia, decyzje w PDF-ach,

• zdjęcia z uroczystości, awansów, defilad, odpraw,

• lokalne media: „poznaj swojego dzielnicowego”, „nasz bohater”,

• nagrania z granicy, interwencji, protestów, zabezpieczeń, konwojów.

Szukane są punkty zaczepienia:

• twarze,

• nazwiska,

• stopnie, funkcje,

• numery jednostek, komisariatów, kompanii,

• charakterystyczne miejsca, pojazdy, sprzęt.

To wciąż 100% legalny OSiNT&A.
Nikt się nigdzie nie włamuje. Wykorzystuje się to, co instytucje i media wrzuciły same.

Rzecznicy prasowi – kopalnia danych dla OSiNT&A

Szczególnie ważnym elementem są rzecznicy prasowi i działy komunikacji w służbach.

To oni często:

• pokazują twarze funkcjonariuszy i żołnierzy,

• podają imię, nazwisko, stopień, jednostkę,

• nagrywają materiały z ujęciami naszywek, numerów pojazdów, budynków, rozkładów pomieszczeń,

• wrzucają to do netu: YouTube, Facebook, X, TikTok, strony formacji.

Z perspektywy napastnika:

• konferencje, filmy promocyjne, relacje z działań to gotowy materiał do identyfikacji i profilowania,

• im bardziej „ludzki” przekaz (imiona, nazwiska, historie konkretnych ludzi), tym łatwiej „zebrać” tych ludzi później,

• raz ujawniony wizerunek funkcjonariusza zostaje w sieci na lata – może wrócić przy zupełnie innej operacji.

Wniosek nie brzmi: „zakazać pracy rzeczników”.
Wniosek brzmi: rzecznicy muszą działać w logice wojny kognitywnej, a nie tylko PR.

Każde pokazanie twarzy, stopnia, nazwiska powinno być:

• świadomą decyzją,

• poprzedzoną oceną ryzyka,

• objęte systemem ochrony (co, kiedy, jak wolno pokazać, jak długo to wisi w sieci).

Bez tego rzecznicy robią czasem połowę roboty za wrogiego analityka.

Krok 2: „…a znajdę profil”

Kiedy napastnik ma już:

• imię/nazwisko,

• wyraźną twarz,

• pseudonim,

• jednostkę lub miejscowość,

wchodzi SOCMINT.

Zaczyna szukać:

• profili na Facebooku, Instagramie, TikToku, X/Twitterze, LinkedInie,

• obecności w grupach i kanałach na Telegramie, Discordzie, forach „branżowych”,

• czasem kont na apkach randkowych (Tinder, Badoo itd.) – po zdjęciu, imieniu, mieście.

Cel: złapać żywego człowieka za mundurem.

Analizuje:

• czy konto ma prawdziwe imię i nazwisko,

• czy widać twarz (selfie, rodzina, imprezy),

• czy pojawia się mundur / naszywka / odznaka,

• czy w bio jest coś wprost („żołnierz”, „SG”, „PSP”, „policjant”) lub kodem (emotki, skróty),

• jak wielu masz znajomych ze służb.

Jeśli puzzle składają się w całość – napastnik mówi:

„To on. To ona. Mamy ich”.

I nie – to nie jest teoria. To się dzieje non stop, bo profile mundurowych są tak samo „widoczne”, jak każdego innego.

Krok 3: Profil psychologiczny i behawioralny – człowiek, emocje, wzorce

Tu zaczyna się najciekawsza część z punktu widzenia wojny kognitywnej: czytanie człowieka, nie tylko jego metryczki.

3.1. Profil psychologiczny

Napastnik patrzy na:

• styl pisania
  – spokojny, rzeczowy, czy wybuchowy, sarkastyczny, agresywny, przepełniony żartem albo frustracją;

• emocje wobec służby
  – duma, lojalność, przekonanie o sensie,
  – czy raczej poczucie bycia wykorzystanym, wypalenie, żal do „góry” i polityków;

• poglądy i narracje
  – strony, które lajkujesz, polityków, których bronisz lub nienawidzisz, treści, które udostępniasz;

• życie prywatne
  – rodzina, dzieci, kondycja finansowa (kredyty, dorabianie), alkohol, imprezy, sposób spędzania wolnego czasu;

• historię aktywności
  – stare fotki, komentarze z przed lat, głupie żarty, które dziś wyglądają gorzej niż wtedy.

Z tego powstaje profil socjotechniczny:

• na jakie tematy zawsze reagujesz,

• co cię „odpala”,

• czy masz kompleksy i poczucie krzywdy,

• czego najbardziej się boisz – kompromitacji, utraty pracy, rozwodu, reakcji przełożonych.

3.2. Profilowanie behawioralne – nie tylko co piszesz, ale jak i kiedy

Druga warstwa to profilowanie behawioralne – czyli patrzenie nie tylko na treść, ale na:

• częstotliwość i pory aktywności – kiedy najczęściej piszesz, kiedy „wylewasz żale”, o jakich porach najłatwiej cię złapać,

• reakcje na różne bodźce – co lajkujesz, co ignorujesz, gdzie zawsze wchodzisz w dyskusję,

• typ relacji – z kim się spierasz ostro, kogo zawsze bronisz, komu się żalisz,

• zmiany w czasie – nagły wzrost frustracji, coraz częstsze narzekanie, „zjazd” nastroju po określonych wydarzeniach.

Na podstawie takich wzorców można z dużym prawdopodobieństwem ocenić:

• w jakim jesteś „stanie psychicznym”,

• czy jesteś na etapie dumy, wypalenia, buntu, rezygnacji,

• kiedy jesteś najbardziej podatny na podejście: po nocce, po konflikcie z przełożonym, po kłótni w domu.

3.3. AI jako dopalacz – maszyna pomaga wyłapać słabości

Kiedyś ktoś musiał to wszystko czytać manualnie. Dziś:

• są narzędzia, które potrafią automatycznie zbierać posty, komentarze, lajki, godziny aktywności,

• są algorytmy, które analizują język, ton, emocje,

• są systemy, które klasyfikują ludzi według podatności: kto jest sfrustrowany, kto szuka uznania, kto ma manię tłumaczenia wszystkiego wszystkim.

Sztuczna inteligencja nie zastępuje tu człowieka, ale robi za dopalacz:

• przegląda masę danych,

• sortuje, grupuje,

• podsuwa operatorowi: „te konta, które są warte uwagi – tu widać dużo emocji, tu widać problemy, tu widać narastające wypalenie”.

Efekt?

Zamiast „przypadkiem trafić na kogoś podatnego”, można go wytypować na podstawie zachowania i emocji widocznych w sieci.

OSiNT&A + SOCMINT + AI oznacza, iż twoje słabe miejsca da się wyłuskać szybciej i precyzyjniej niż kiedykolwiek.

Krok 4: Sieć – twoi ludzie, twoja rodzina, twoi przełożeni

Napastnik patrzy na ciebie jak na węzeł w sieci.

Analizuje:

• listę znajomych (jeśli widoczna),

• osoby, które najczęściej cię lajkują, komentują, oznaczają,

• tagi na zdjęciach: „rodzina”, „ekipa”, „szef”, „bratnia jednostka”.

Potem robi to samo:

• z profilem partnera/partnerki,

• z kontami dzieci,

• z rodzicami, rodzeństwem, najbliższymi przyjaciółmi.

Efekt:

• mapa sieci służbowej – kto z jakiej jednostki/pionu, jak blisko ciebie,

• mapa sieci prywatnej – kto jest twoim najważniejszym punktem odniesienia,

• lista osób potencjalnie bardziej podatnych niż ty – bardziej gadatliwych, bardziej naiwnych, bardziej emocjonalnych.

Często celem nie jesteś bezpośrednio „ty jako twardziel”, tylko ktoś obok:

• partnerka,

• dziecko,

• kolega z patrolu,

• szwagier też w mundurze.

Do ciebie można dojść przez nich.

Krok 5: Rutyna – czas i schematy

OSiNT&A to też czas i rytm.

Napastnik zbiera:

• wpisy: „kolejna nocka”, „24h za mną”, „wracam po dwóch tygodniach na granicy”,

• zdjęcia w mundurze „w drodze”, „na zmianę”,

• posty partnera: „kolejny weekend sama/sam”, „święta znów bez niego”,

• godziny, o których najczęściej piszesz i komentujesz.

Z tego składa:

• z grubsza grafik – kiedy pracujesz, kiedy śpisz, kiedy jesteś wolny,

• kiedy jesteś najbardziej zmęczony,

• kiedy nie ma cię w domu, a rodzina jest sama,

• kiedy w domu jest najwięcej „emocji”.

Dla operacji (nawet „tylko” informacyjnej) to konkretna informacja:

• kiedy pisać,

• kiedy naciskać,

• kiedy możesz najłatwiej popełnić błąd.

  
  

  
  
  
  

Krok 6: Testowanie – co cię odpala, zanim ktoś napisze „cześć”

Zanim ktoś wejdzie w DM (wiadomość bezpośrednia), może cię testować z daleka.

Napastnik (lub powiązane profile):

• wrzuca memy uderzające w twoją formację,
• podkręca tematy: granica, wojna, migranci, „państwo policyjne”, „zdrajcy w mundurach”,
• publikuje filmiki z interwencji wyrwane z kontekstu,

pisze ostro o „sprzedajnych służbach”.

Twoje:

• lajki,
• komentarze,
• udostępnienia,

wchodzenie w awantury to dla SOCMINT sygnały:

• na co zawsze reagujesz,
• kogo bronisz,
• kogo atakujesz,
• co cię „odpala” bez namysłu.

AI może dodatkowo:

• policzyć, jak często reagujesz na określone tematy,
• policzyć, „jak bardzo” (krótki lajk vs długa tyrada),
• zaznaczyć cię na liście: „konto wysoko reaktywne emocjonalnie”.

Krok 7: Praca operacyjna w social mediach – nowy „teren działań”

Tu wchodzi najważniejszy element: praca operacyjna w social mediach.

To już dawno przestał być dodatek do klasycznego rozpracowania. Coraz częściej:

to jest tak samo istotny albo ważniejszy teren działań niż świat realny.

Dlaczego?

• bo tam masz wszystkich w jednym miejscu – mundurowych, rodziny, polityków, dziennikarzy, aktywistów,
• bo w sieci da się prowadzić równolegle dziesiątki operacji przy mniejszym koszcie,
• bo wszystko zostawia ślad, który można analizować i do którego można wrócić po czasie.

Ludzie, którzy robią tego typu robotę na serio, to zwykle naprawdę:

the best of the best – najlepsi z najlepszych.

Mają:

• doświadczenie operacyjne,
• wiedzę analityczną,
• rozumienie psychologii,
• lekką rękę do memów i języka sieci.

Jak pracują?

1. Zaprzyjaźniają się na forach i w grupach

• „żeby nie gubić rozmów”
• ,„bo wrzucam fajne materiały, które ci się przydadzą”
• ,„niech będzie wygodniej się łapać”

W chwili, gdy akceptujesz zaproszenie, napastnik:

• widzi pełną listę twoich znajomych, ma dostęp do treści, które były tylko „dla znajomych”
• widzi twoją rodzinę, odwiedzane miejsca, stare zdjęcia, komentarze.

Praca operacyjna w social mediach staje się wtedy pełnoprawną operacją na „twoim świecie” – bez wychodzenia z domu.

Krok 8: „Poważne” rozmowy, które wciąż wyglądają jak pogaduszki

Kiedy zaufanie jest zbudowane, pojawiają się rozmowy, które już coś dają – ale wciąż brzmią „niewinnie”.

Scenariusze: