Zapisałam się na kurs programowania w języku Scala. Prowadzi go na Courserze twórca tego języka, Martin Odersky.
Postanowiłam po każdym tygodniu kursu dzielić się jakimś spostrzeżeniem albo cechą języka.
Co spodobało mi się w pierwszym tygodniu? Możliwość definiowania funkcji zagnieżdżonych, czyli funkcji w funkcjach. Poniżej przedstawiam definicję funkcji rekurencyjnej spradzającej parzystość nawiasów. Pomocnicza funkcja z dodatkowym parametrem jest zdefiniowana wewnątrz niej.
def balance(chars: List[Char]): Boolean = { def balance(chars: List[Char], hasOpen: Int): Boolean = { if (hasOpen < 0) false else if(chars.isEmpty) hasOpen == 0 else if (chars.head == '(') balance(chars.tail, hasOpen + 1) else if (chars.head == ')') balance(chars.tail, hasOpen - 1) else balance(chars.tail, hasOpen) } balance(chars, 0) }Co to daje? Przede wszystkim, funkcje pomocnicze przeznaczone do jednokrotnego użycia nie zaśmiecają przestrzeni nazw. Oczywiście w Javie zdefiniowałabym taką funkcję jako prywatną, więc do “zaśmiecenia” doszłoby tylko w ramach jednej klasy – ale i to potrafi uprzykrzyć kodowanie, np. kiedy IDE podpowiada mi wersje metody zamiast jednej.
Scala nie jest jedynym językiem pozwalającym na stosowanie zagnieżdżonych funkcji. Pełna lista jest dostępna w Wikipedii, w artykule o funkcjach zagnieżdżonych (opisane są tam też “obejścia” tego problemu w językach bez bezpośredniego wsparcia dla takich funkcji).
Inna rzecz, która przykuła mogą uwagę na kursie, to akcent prowadzącego. Nie mogłam się oprzeć i sprawdziłam, skąd pochodzi. Okazało się, iż to Niemiec, ale pracujący we francuskojęzycznej części Szwajcarii.
Swoją droga, bardzo podobają mi się zadania domowe. Wymagają chwili pomyślunku, dobrze ilustrują treść wykładów – a przy tym nie zajmują bardzo dużo czasu.
Zachęcam do przyłączenia się do mnie na kursie!
