Serio, to jest wpis o porodach. Z programowaniem ma tyle wspólnego, iż dzięki pracy w dobrze opłacanym zawodzie za drugim razem nie musiałam godzić się na warunki NFZ i wybrałam prywatny szpital. Do tematu rodziców w IT zamierzam jeszcze kilka razy wrócić, bardziej od strony wykonywania zawodu i pracy w biurze.
Tym razem koncentruję się na osobistym doświadczeniu i odpowiadam na kilka pytań związanych z porównaniem warunków w państwowym i prywatnym szpitalu, które regularnie ktoś mi zadaje. Mogę, to w końcu mój prywatny blog! A temat uważam za bardzo ważny.
W pierwszej wersji wpis był ścianą tekstu o długości czterech stron A4. Ostatecznie postanowiłam sprowadzić go do postaci rozbudowanej tabeli. Może na co dzień jestem dość wylewna, ale zależało mi, żeby nie przekroczyć granicy ekshibicjonizmu.
Ponieważ nie chcę stracić jednej trzeciej czytelników, postanowiłam wprowadzić specjalny znacznik: <uwaga: anatomia!>…</>. Tekst poza tym oznaczeniem nie powinien wyzwolić u nikogo przerażenia ani mdłości.
Podsumowanie całej przygody jest następujące: mimo iż mieszkam w dużym ośrodku miejskim, gdzie i tak mam dostęp do bardziej nowoczesnego szpitala spełniającego większość z wyznaczonych standardów opieki okołoporowej, pieniądze wydane na prywatny szpital to najlepiej wydane pieniądze na świecie. Mniej z powodu „luksusowych” warunków (jak jednoosobowy pokój), bardziej z powodu podejścia personelu do pacjenta, które charakteryzowało się empatią i partnerskim traktowaniem – wartościami niemalże niedostępnymi w państwowej opiece zdrowotnej. A przecież finalnie płacimy tak samo, tylko droga pomiędzy klientem (pacjentem) a wykonawcą usług (personel szpitala) jest dłuższa i nieporównywalnie bardziej kręta.
| Publiczny | Prywatny | |
| koszt | Ok. 700 zł. za własną położną wybraną spośród pracownic szpitala (od tego czasu szpital zakazał tego procederu). | Ok. 9000 zł za poród z wybranym lekarzem (ceny w polskich szpitalach prywatnych wahają się pomiędzy ok. 3000-15000 zł).
Musiałam doliczyć do tego ceny noclegu w Warszawie na krótko przed wyznaczonym terminem. |
| liczba dni w szpitalu | 5 (standard to 2) | 2 |
| liczba osób (matek) w sali | 3 | 1 |
| warunki w sali porodowej | Poród rodzinny.
Prysznic, trochę sprzętów pomocniczych jak wielkie nadmuchiwane piłki. |
Poród rodzinny.
Prysznic, wanna. Trochę sprzętów pomocniczych. |
| warunki w pokoju na oddziale | Własna łazienka, stanowisko do kąpieli i przewijania dzieci, łóżka i szafki dla mam. | Własna łazienka, stanowisko do kąpieli i przewijania dzieci, stanowisko do ogrzewania, łóżko i szafka, fotel, stół, rozkładana kanapa, telewizor, Internet (kiepski), telefon z numerami na wszystkie potrzebne mi oddziały (np. neonatologia). |
| możliwość odwiedzin | Zakaz wstępu na oddział.
Mama może wyjść do „przedpokoju” (i bardzo dobrze – odwiedziny rodziny w wieloosobowym pokoju na oddziale porodowym to bardzo zły i naruszający intymność pomysł). |
Jak najbardziej, przez cały dzień.
W niektórych typach pokoju jest choćby możliwe przenocowanie jednej osoby (razem z wyżywieniem). Zakaz wstępu dzieciom (zarazki). |
| podejście do pacjentki | Istniejąca tylko w służbie zdrowia paskudna forma „mama, podaj”.
Mieszanka pobłażania i zniecierpliwienia. Większość położnych była zasadniczo miła i życzliwa, ale trafiło się parę jędz. Odpyskować czy wykazać się asertywnością nie jest łatwo, gdy nie wiadomo, czy za chwilę baba nie uszczypnie mojego dziecka w drodze na szczepienie albo poda mi tylko połowę z przepisanych środków przeciwbólowych. |
Normalne podejście do dorosłego, samostanowiącego człowieka – „proszę podać”, ewentualnie „pani Justyno”. Jedna osoba, która mówiła mi na „ty” („Justynko”), zaproponowała tę samą formę zwracania się do siebie. |
| przepływ informacji | Żaden.
Można było nękać zniecierpliwione położne lub czekać na jedyny w trakcie dnia obchód. O tym, iż danego dnia jednak nie wychodzę do domu, dowiadywałam się codziennie, kiedy byłam już spakowana, a mąż wyruszał po nas z pracy. |
Dobry:
|
| wyżywienie | Jak na stronie „posiłki w szpitalach: grube parówki i dwa plastry sera na trzy kromki chleba. Przynajmniej bez pleśni. | Urozmaicone jedzenie ze szpitalnej kafeterii, możliwość wyboru obiadu spośród kilku opcji. |
| konsultacje z personelem i przepływ informacji |
|
|
| uśmierzanie bólu porodowego |
|
|
| <uwaga: anatomia!> nacięcie </> | Tak. Z pospiesznym, spapranym szyciem, które stało się przyczyną największych cierpień po. Okazało się, iż lekarz właśnie kończył zmianę i spieszył się do domu. | Nie. Kilka szwów. |
| ustąpienie poważniejszych dolegliwości bólowych | Dwa tygodnie po | Od razu |
| opieka nad noworodkiem | Oprócz paru godzin po porodzie, cały czas z mamą, niezależnie od jej samopoczucia. | Z mamą, ale z możliwością wysłania na parę godzin na oddział noworodkowy w dowolnym momencie. |
| doradztwo laktacyjne | Brak.
Brak chociażby jednego laktatora na oddziale położniczym! |
Umiarkowana pomoc.
Bez problemu można wypożyczyć laktator (czasami potrzebny podczas pierwszych dni). |
| ogólna ocena doświadczenia | Ekstremalnie nieprzyjemne, chociaż nie traumatyczne. | Całkiem komfortowe. |
Porównywane szpitale: Szpital św. Rodziny w Poznaniu, Szpital Medicover w Warszawie. Wpis nie jest reklamą i przedstawia tylko moje osobiste, subiektywne doświadczenia.
