Gorzowska prokuratura postawiła Robertowi Bąkiewiczowi zarzut znieważenia funkcjonariusza. Zamiast spokojnej analizy Morawiecki ogłasza w mediach społecznościowych „najdziwniejszy zakaz w historii”. Taki ton pokazuje, jak łatwo polityczna retoryka zaciera granice między faktem a interpretacją.
W poniedziałek Robert Bąkiewicz, lider Ruchu Obrony Granic, usłyszał w gorzowskiej prokuraturze zarzut znieważenia funkcjonariusza. Sprawa dotyczy czerwcowego incydentu w Słubicach i może skutkować karą choćby roku pozbawienia wolności. Sam akt prawny jest jasny – prokuratura musi reagować na sytuacje, w których funkcjonariusze publiczni mogą być obrażani w trakcie wykonywania obowiązków. Równie istotne są jednak okoliczności całego zdarzenia.
Z relacji pełnomocnika Bąkiewicza, mec. Krzysztofa Wąsowicza, wynika, iż zarzut opiera się na jednym słowie, które – zdaniem funkcjonariusza – zostało wypowiedziane przez Bąkiewicza. Adwokat podkreśla, iż jego klient faktycznie nie użył tego słowa, a sprawa sprowadza się do subiektywnego odczytania wypowiedzi przez jednego policjanta. To klasyczny przykład sytuacji, w której prawo musi odnaleźć równowagę między ochroną godności funkcjonariuszy a faktycznym charakterem zdarzenia.
Sytuację komplikuje zestaw zastosowanych wobec Bąkiewicza środków zapobiegawczych. Oprócz obowiązkowego stawiania się na komisariacie dwa razy w tygodniu i obowiązku informowania policji o opuszczaniu miejsca zamieszkania, wprowadzono zakaz zbliżania się do granicy polsko-niemieckiej na odległość 1 km, w tym do przejść granicznych. Ten ostatni element został przez obrońcę określony jako „zupełnie szokujący”. I rzeczywiście – w polskim prawodawstwie środki zapobiegawcze o tak specyficznym charakterze nie należą do standardu.
Do sprawy odniósł się były premier Mateusz Morawiecki, który na platformie X nazwał zakaz „najdziwniejszym w historii” i skomentował, iż Ruch Obrony Granic „tak bardzo zalazł za skórę rządzącym, iż postanowili zakazać jego liderowi… zbliżania się do granicy”. Morawiecki poszedł dalej, twierdząc, iż zamiast chronić granicę przed imigrantami z Niemiec, władza chroni ją „przed… Polakami”.
Wypowiedź byłego premiera trudno nazwać zwyczajną opinią polityka. Już sama konstrukcja zdania wskazuje na głębokie uproszczenie i brak odniesienia do faktów. Zakaz zbliżania się do granicy to decyzja prokuratury i sądu, a nie „wymysł rządzących”, co w oczywisty sposób zniekształca rzeczywistość. Morawiecki, chcąc nadać sprawie polityczny wymiar, po prostu ignoruje procedury i rolę niezależnych organów wymiaru sprawiedliwości.
Trudno nie zauważyć, iż komentarz byłego premiera jest jednocześnie przykładem nadinterpretacji. Interpretacja działań organów ścigania jako „politycznego nacisku” wymagałaby choćby minimalnych dowodów na to, iż decyzje prokuratury były motywowane politycznie. Tymczasem wszystkie dostępne informacje wskazują, iż mamy do czynienia ze standardową procedurą prawną – choćby jeżeli niecodzienną w formie środków zapobiegawczych.
Analizując argumentację Morawieckiego, można odnieść wrażenie, iż jego komentarz jest próbą użycia sytuacji Bąkiewicza do celów retorycznych. Twierdzenie, iż zakaz zbliżania do granicy ma chronić ją przed Polakami, jest nie tylko przesadzone, ale w praktyce absurdalne. Staje się niemal groteskowym przykładem tego, jak polityk może wyciągnąć wnioski daleko poza ramy rzeczywistości, próbując narzucić narrację korzystną dla własnej partii i ideologicznego środowiska.
Nie można przy tym pominąć wątku samego Bąkiewicza. Jego działania, choć wywołujące sympatie w określonej części społeczeństwa, często balansują na granicy prawa. Sam fakt, iż wobec lidera Ruchu Obrony Granic zastosowano zakaz zbliżania do granicy, choć niecodzienny, pokazuje, iż organy ścigania traktują sprawę poważnie. Próba przedstawienia tej decyzji wyłącznie w kategoriach represji politycznej jest zatem co najmniej naciągana.
Cała sytuacja rodzi pytanie o granice wypowiedzi polityków wobec działań wymiaru sprawiedliwości. Gdy były premier decyduje się komentować zarzuty prokuratorskie, powinien zachować szczególną ostrożność. Tymczasem Morawiecki w swoim wpisie posłużył się emocjonalną narracją, która raczej dezinformuje niż wyjaśnia.
Wniosek, który może wyciągnąć czytelnik, jest prosty: zarówno Bąkiewicz, jak i Morawiecki prezentują w tej sprawie postawy, które wymagają krytycznego podejścia. Pierwszy balansuje na granicy prawa i kontroli publicznej, drugi – w roli byłego premiera – daje przykład, jak polityczna interpretacja zdarzeń może zniekształcać obraz rzeczywistości i wprowadzać niepotrzebne napięcia.
Ostatecznie sprawa Bąkiewicza powinna być oceniana przez pryzmat przepisów prawa i faktów, a nie przez retorykę polityczną, która często jest co najmniej dziwaczna. Morawiecki, komentując ją w sposób przesadnie uproszczony i nacechowany ideologicznie, pokazuje, iż choćby doświadczeni politycy mogą gubić granicę między analizą a polityczną fantazją.
