Współczesna szkoła staje się miejscem, gdzie presja często przeważa nad realnym wsparciem. Uczniowie zmagają się z nadmiarem obowiązków, oczekiwaniami rodziców, rywalizacją rówieśniczą – a mimo to rzadko proszą o pomoc.

Dlaczego? Boją się, iż zostaną ocenieni. Że zostaną uznani za słabych, niekompetentnych, „tych gorszych”.

„Proszę o pomoc” – najtrudniejsze zdanie w szkole

W materiale opublikowanym przez Kanał Zero rozmówcy podkreślają, iż jednym z największych wyzwań uczniów jest… powiedzenie:
„Nie rozumiem. Jest mi trudno. Potrzebuję wsparcia.”

W wielu szkołach przez cały czas panuje przekonanie, iż słabość nie przystoi – ani chłopakom, ani prymusom. To prowadzi do milczenia, a milczenie do narastających problemów: stresu, izolacji, wypalenia, a choćby zaburzeń psychicznych.

Rola nauczycieli i wychowawców – zaufanie ponad wszystko

Szkoła nie musi być miejscem stresu. Może być przestrzenią, gdzie młodzi ludzie uczą się nie tylko wiedzy, ale też odwagi, komunikacji i zdrowego reagowania na własne emocje.

Kluczowe są:

• Relacja nauczyciel–uczeń oparta na zaufaniu

• Zgoda na błędy i pytania bez wstydu

• Obecność psychologa i edukacja emocjonalna

Dobre praktyki to m.in. anonimowe „skrzynki pomocy”, lekcje o zdrowiu psychicznym czy integracyjne zajęcia wspierające komunikację w klasie.

Szkoła to nie tylko mury – to środowisko emocjonalne

Autorzy rozmowy w Kanale Zero apelują, byśmy spojrzeli na szkołę szerzej – nie tylko jako miejsce edukacji, ale przede wszystkim jako przestrzeń rozwoju emocjonalnego młodych ludzi.

Jeśli nie nauczymy dzieci, jak prosić o pomoc – zostaną z tym same.

Wnioski

• Dzieci często boją się mówić o swoich trudnościach – przez strach przed oceną.

• Nauczyciele i szkoła muszą aktywnie tworzyć kulturę otwartości i wsparcia.

• Proszenie o pomoc to nie słabość – to życiowa umiejętność, której warto uczyć od najmłodszych lat.

Źródło: youtube.com