Czyli pierwsze pięć z moich dziesięciu rekrutacyjnych oświeceń.
Czyli chcę największy kawałek tortu.
O tym, iż po urlopie macierzyńskim będę szukała nowej pracy, wiedziałam od dawna. Data pojawienia się na świecie mojego dziecka zbiegła się z datą relokacji biura, w którym pracowałam, z Poznania do Warszawy. Gdybyfm już miała gdzieś się przenosić, na pewno nie wybrałabym miasta oddalonego o trzysta kilometrów od domu i przyjaciół. Trzy albo osiem tysięcy –o, to byłaby zupełnie inna rozmowa.
Postanowiłam podejść do sprawy metodycznie. Nie zdawać się na przypadek, nie ograniczać się do firm, które akurat nasłały na mnie headhunterów. Skoro firmom wolno przepytywać wielu kandydatów na to samo stanowisko – kombinowałam – to ja mogę porozmawiać z wieloma firmami i wybrać najbardziej do mnie dopasowaną spośród nich. No, wiadomo, spośród tych, które będą chciały współpracować ze mną. Akcję rozpoczęłam z czteromiesięcznym wyprzedzeniem.
Przygoda była długa i obfitowała w zwroty akcji. Dowiedziałam się sporo o sobie, innych ludziach, technologii, rynku pracy IT. Poniżej krótki bilans i parę moich przemyśleń / odkryć.
Zdecydowałam podzielić ten wpis na dwie części, kiedy rozlał się na piątą stronę i dziesiąty ekran.
Bilans
Ostatecznie wdałam się w rozmowy z siedmioma (!) potencjalnymi pracodawcami. Nie zależy mi przesadnie na utrzymaniu w tajemnicy ich tożsamości, ale nie chcę, żeby ten wpis pojawił się wśród wyników wyszukiwania informacji o którejkolwiek z nich. Odpowiem na dobrze uargumentowane pytania osób, które w tej chwili same szukają pracy. Zadbałam o to, żeby moja lista była zróżnicowana, choć koncentrowałam się na stanowiskach wymagających znajomości Javy, NLP i zarządzania zespołami. Na liście znalazły się, między innymi: dwie firmy pozwalające na pracę zdalną, jedna wymagająca relokacji do innego miasta, jeden polski startup, dwaj światowi giganci, jeden znany gracz wagi średniej, jedna państwowa uczelnia, dwa software houses z ambicjami.
Wyniki rekrutacji: jedna z firm odrzuciła moją kandydaturę na ostatnim etapie rekrutacji, nie oferując żadnej informacji zwrotnej, co uważam za dość perfidne i co stanowi oczywiście bogatą podstawę do wpadnięcia w obsesję. W pozostałych przypadkach zapoznałam się z ofertą lub przerwałam rekrutację w momencie, kiedy podjęłam decyzję o przyjęciu innej propozycji. Decyzja została potem poddana korekcie… Ale o tym poniżej.
Lista (5 z) 10 odkryć, ciekawostek i sensacji
1. Rekruterzy mogą walić drzwiami i oknami, ale większość z nich i tak chce przepuścić kandydata przez wszystkie etapy rekrutacyjnego młyna
Mimo iż w większości przypadków to nie ja nawiązywałam kontakt, a szukająca pracownika firma, większość z nich i tak oczekiwała, iż kandydat przejdzie przez wszystkie etapy czasem bardzo złożonego rekrutacyjnego sita. W zależności od przypadku, procesy rekrutacyjne obejmowały:
- Od jednego do pięciu spotkań testujących rozmaite aspekty umiejętności i charakteru kandydata, oczywiście z nieśmiertelnym „dlaczego wybrała pani naszą firmę?”
- Sprawdzanie umiejętności programowania poprzez: zadania domowe, zadania na sprawdzarce, płatne mini-zadania na rzecz firmy, programowanie flamastrem na tablicy, programowanie na kartce, programowanie przy kimś (sędzia i kibic w jednej osobie), pisemne testy.
- Sprawdzanie determinacji kandydata poprzez wymaganie własnego, rozbuchanego formatu CV.
Przy odrobinie determinacji na pewno można wynegocjować pominięcie części etapów. Tak było zresztą było przy mojej poprzedniej zmianie pracy. Czułam się na tyle dobrze tam, gdzie byłam, iż nie zdecydowałabym się na udział w rozbudowanej rekrutacji do innej firmy. Decyzja zapadła wtedy po jednym spotkaniu. Więc się da.
2. Przepływ informacji pomiędzy działami HR i technicznymi często pozostawia wiele do życzenia
Zapowiedzi osób z HR nie zawsze pokrywały się z rzeczywistym przebiegiem spotkań, na które byłam zapraszana. Nie zgadzały się nazwiska osób z którymi rozmawiałam, zapowiadana długość spotkań, tematy. W najbardziej ekstremalnych przypadkach:
- Spotkanie trwało dwie i pół godziny zamiast jednej, przez co zresztą dostałam mandat za parkowanie (anulowano mi go w końcu, ale to temat na osobną opowieść).
- Na „luźnym, nietechnicznym spotkaniu” (upewniałam się dwa razy po wcześniejszych przygodach) położono przede mną test z programowania i baz danych.
- Nieobecnego menedżera zespołu zastąpiono programistą – kolegą z byłej pracy. Szalenie niekomfortowa sytuacja.
3. O symetrię trudno
Nieliczne firmy pytają wprost o to, czy kandydat uczestniczy równolegle w innej rekrutacji. Robią to głównie po to, żeby potencjalny pracownik nie zrezygnował przez terminy narzucane w drugiej firmie zgodnie z zasadą „lepszy wróbel w garści”.
Właściwie nie do końca wiadomo, jaka jest dobra odpowiedź na to pytanie. (Pewnie prawdziwa). Czy to plus, iż mam inne opcje i trzeba się o mnie postarać? A może minus, bo po kosztownym i żmudnym procesie mogę na koniec podjąć inną decyzję?
W tej odsłonie rekrutacyjnych przygód moje wyznanie, iż prowadzę rozmowy z kilkoma pracodawcami, spośród których chcę wybrać najbardziej dopasowanego, z którym zostanę dobrych kilka lat, dawało prawie zawsze ten sam efekt. Chwila konsternacji, podziękowanie za szczerość, a następnie kompletne tej informacji ignorowanie.
4. W Poznaniu istnieją biura doskonałe
Podczas swojego krótkiego tournée napotkałam: prysznice w biurze, parkingi dla rowerów, kuchnię z darmowym jedzeniem (screen z odcinka girls), biurka z elektrycznie podnoszonymi blatami, muzykę w wc, piłkarzyki i instrumenty muzyczne (wiem, iż akurat na ten temat opinie są mieszane), możliwość przyprowadzenia do pracy dziecka albo psa.
Może nie aż tak, jak u Hanny…5. Mroczne widmo GitHuba
Wolne oprogramowanie jest super. Dostępność kodu prawdziwych, wdrożonych projektów jest nie do przecenienia z edukacyjnego punktu widzenia. GitHub jest także coraz częściej wykorzystywany przez portale takie jak Coursera jako miejsce, w którym uczestnicy kursów mogą wzajemnie oceniać swoją pracę w procesie peer evaluation. Jednak ta otwartość ma swoje minusy. Jeden (tylko jeden, co w sumie zaskakuje) z rekruterów skrupulatnie przyjrzał się mojej githubowej twórczości – na tyle skrupulatnie, iż wytknął mi błąd z obszaru synchronizacji wątków. Jezu, co za wstyd! Na GitHubie trzymam głównie wprawki – kod, który tworzę „na poważnie” w ramach pracy rzadko kiedy jest dostępny, a po pracy lubię zająć się hobby z nieco innej dziedziny. Tak czy inaczej, chcesz czy nie, GitHub staje się oficjalną wizytówką programisty.
W następnym odcinku
Kolejne pięć odkryć, w tym kilka na własny temat, oraz informacja o tym, jak się to wszystko skończyło.
Eksperyment: rekrutacja (2/2)
Bonus: czego szukają rekruterzy
W miarę wiadomo: wiedzy, pomysłowości, umiejętności pracy w zespole i radzenia sobie z nienapotkanymi wcześniej problemami.
Podczas mojej odysei udało mi się wyciągnąć z jednego z kierowników ciekawą informację na temat wymagań, które jego firma stawia programistom. Kandydaci dostają kartkę z opisem kilku zadań i chwilę na ich przemyślenie, a potem, już w obecności pracownika firmy, muszą zaproponować rozwiązania. Jedno z zadań zawiera przydługi opis systemu, który należy zaprojektować. Według relacji, większość potencjalnych programistów bardzo pobieżnie czyta tekst, po czym ochoczo zabiera się za projektowanie. Co z tego wychodzi – wiadomo. Pięknie zaprojektowany, zgodny z wzorcami, pełen fajerwerków projekt, który nie ma nic wspólnego ze specyfikacją.
Warto mieć na uwadze.
