AUTOR: TYLER DURDEN
W części 1 zestawiliśmy popularne błędne przekonania na temat tak zwanych "teoretyków spiskowych" z dobrze ugruntowanymi badaniami demograficznymi przeprowadzonymi na osobach, którym zbiorowo przyklejono tę pejoratywną etykietkę. Badania demograficzne pokazują, iż nie ma czegoś takiego jak identyfikowalna grupa ludzi, których można by słusznie nazwać "teoretykami spiskowymi".
Zauważyliśmy, iż politolog Joseph Uscinski, który jest prawdopodobnie czołowym naukowcem w dziedzinie badań nad "teorią spiskową", zacytował pracę filozofa Neila Levy'ego jako "prosty i spójny standard", według którego akademicy mogą "rozgraniczyć między teorią spiskową a [prawdziwym lub "konkretnym"] spiskiem".
"Prosty i konsekwentny standard" profesora Levy'ego został po raz pierwszy nakreślony w jego artykule "Radykalnie uspołeczniona wiedza i teorie spiskowe". Wskazał w nim, iż "spiski są powszechnymi cechami życia społecznego i politycznego, na tyle powszechnymi, iż odmowa wiary w ich istnienie sprawiłaby, iż nie bylibyśmy w stanie zrozumieć konturów naszego świata". W związku z tym Levy zasugerował, iż akademicy potrzebują sposobu na rozróżnienie między racjonalną akceptacją uznanych spisków a rzekomo irracjonalnymi twierdzeniami wysuwanymi przez ludzi, którzy podejrzewają spiski, które nie zostały oficjalnie zatwierdzone do dyskusji.
Levy zasugerował, iż "odpowiedzialni wierzący powinni akceptować wyjaśnienia oferowane przez adekwatnie ustanowione autorytety epistemiczne". Jak wyjaśniliśmy w części 1, zdefiniował on autorytety epistemiczne jako:
[. . .] Rozproszona sieć zbieraczy i testerów wiedzy, w skład której wchodzą inżynierowie i profesorowie politologii, eksperci ds. bezpieczeństwa i dziennikarze.
Wymieniając "dziennikarzy" jako autorytety epistemiczne, Levy prawie na pewno odnosił się do dziennikarzy, którzy pracują w kontrolowanych przez państwo lub należących do korporacji tradycyjnych mediach (LM), a nie do dziennikarzy w mediach niezależnych, których często określa się mianem zwolenników teorii spiskowych.
[. . .] media informacyjne, które są wolne od wpływów rządu lub innych źródeł zewnętrznych, takich jak korporacje lub wpływowe osoby.
Podobnie, zdaniem Levy'ego, tylko "prawicy" naukowcy i inżynierowie są mile widziani jako "autorytety epistemiczne". Na przykład kategorycznie stwierdził:
Niewielu odpowiedzialnych intelektualistów odrzuca wyjaśnienie 9/11, które cytuje konspiracyjne działania grupy terrorystów pod kierownictwem Osamy Bin Ladena. [. . .] Większość z nas nie ma wątpliwości, iż to prawda.
Dr Leroy Hulsey, w tej chwili emerytowany profesor i kierownik wydziału inżynierii budowlanej na Uniwersytecie Alaski w Fairbanks, prowadził wieloletnie badania, w których on i jego zespół inżynierów doktorów badali strukturalne zawalenie się World Trade Center 7 (WTC 7). Wnioski, do których doszli w swoim recenzowanym raporcie, całkowicie zaprzeczały oficjalnej narracji o 9/11. Wydaje się mało prawdopodobne, aby prof. Levy uważał dr Hulseya za odpowiedzialnego intelektualistę lub "autorytet epistemiczny".
W swoim artykule Levy wyraził opinię, iż rzekomo irracjonalnych "teoretyków spiskowych" można zidentyfikować na podstawie faktu, iż nie zgadzają się z prawidłowo ukonstytuowanymi autorytetami epistemicznymi. W związku z tym, jego zdaniem, ich argumenty i wszelkie przedstawione przez nich dowody powinny zostać odrzucone. Napisał:
Fakt, iż proponowane wyjaśnienie jest sprzeczne z oficjalną wersją wydarzeń (gdzie, po raz kolejny, odpowiednie autorytety są epistemiczne), wystarczy, abyśmy racjonalnie odrzucili alternatywę.
Ukonstytuowane autorytety epistemiczne decydują o istnieniu spisków. [. . .] jeżeli odpowiednie władze mówią, iż coś jest spiskiem, to jest to prawda; jeżeli mówią, iż jest to teoria spiskowa, to prawdopodobnie jest to fałszywe.
Oznacza to, iż "oficjalne" narracje są domyślnie uważane za prawdziwe, a wszystko, co je kwestionuje, jest domyślnie "teorią spiskową". Termin ten oznacza dla innych intelektualistów – którzy nie kwestionują oświadczeń państwa – iż dowody, które potencjalnie podważają oficjalną narrację, są z definicji fałszywe. Ten wniosek jest oczywiście stekiem bezsensownego, błędnego bełkotu.
Niestety, etykietka teorii spiskowej jest w tej chwili tak szeroko stosowana, iż przylgnęła. W szczególności tradycyjne media (LM) z powodzeniem wykorzystały go jako narzędzie propagandy. Po prostu wygłaszając słowa "teoria spiskowa", LM przekonała opinię publiczną do zignorowania wszelkich dowodów, które kwestionują władzę.
Oto jeden z takich przykładów. Po poważnych oskarżeniach o gwałt i niewłaściwe zachowanie seksualne, które wytoczono komikowi, pisarzowi i komentatorowi politycznemu Russellowi Brandowi, LM natychmiast wykorzystał sytuację, krytykując opinie Branda i wszystkich, którzy je podzielali.
BBC opublikowało artykuł Rachel Schraer Russell Brand: How the comedian built his YouTube on half-truths zaledwie cztery dni po tym, jak zarzuty zostały po raz pierwszy zgłoszone m.in. przez BBC.
Akapit otwierający artykuł brzmi:
Powiedziano nam, iż Brand omawia "teorie spiskowe". Jest to zakodowany sygnał społeczny od Schraera i BBC do ich czytelników i publiczności, iż wszystko, co mówi Brand, powinno być odrzucone bez badania – w tym wszelkie dowody, które może przytoczyć. Nie powinno się tego robić tylko dlatego, iż Schraer i BBC nazwali Branda teoretykiem spiskowym.
Ponadto BBC obsadza ludzi, którzy podzielają poglądy Branda, jako teoretyków spiskowych, których należy równie dobrze ignorować.
Co więcej, pojawia się sugestia, iż Brand rozpowszechnia "teorie spiskowe" jako pewnego rodzaju oszustwo. Według Schraera, pomysł, iż niezależne media, takie jak kanały Branda "Stay Free", mogą być bezpośrednio finansowane przez swoich odbiorców – w tym przypadku poprzez wpływy z reklam zależne od liczby widzów – bez przymusu, jest "dowodem" na jego wątpliwe motywy. (Wygląda na to, iż BBC stanowczo sprzeciwia się wolnemu rynkowi idei.)
Drzwi do tej nowej bazy fanów mogły się otworzyć, gdy Brand po raz pierwszy omówił "Wielki Reset" – niejasny zestaw propozycji wpływowego think tanku mający na celu odbudowę światowej gospodarki po Covid.
Kiepskie dowody, które Schraer przytoczyła na poparcie swojego twierdzenia, iż Wielki Reset jest tylko "niejasnym zestawem propozycji", były kolejnym artykułem BBC. Pięciu dziennikarzy przyczyniło się do powstania tego artykułu, który został opublikowany w 2021 roku w ramach serii BBC "Reality Check".
Pięciu "dziennikarzy" BBC Reality Check obnażyło swoje własne oszustwo w drugim i trzecim akapicie:
Wierzący snują mroczne opowieści o autorytarnym socjalistycznym rządzie światowym kierowanym przez potężnych kapitalistów i polityków – tajnej kabały, która rozpowszechnia swój plan na cały świat.
Pomimo wszystkich sprzeczności w ostatnim zdaniu, tysiące internautów uczepiło się tej najnowszej wersji starej teorii spiskowej [...].
Problem polega na tym, iż nikt oskarżony przez zespół Reality Check o bycie teoretykiem spiskowym "Wielkiego Resetu" nigdy nie twierdził, iż plan Wielkiego Resetu był "tajny" lub iż planiści są "tajną kliką". Fakt, iż dobrze znane Światowe Forum Ekonomiczne (WEF) rozpowszechniło swoje plany na całym świecie, oczywiście wyklucza możliwość, iż plany były "tajne" lub nawet, iż działały potajemnie.
Sprzeczność była wymysłem dziennikarzy BBC Reality Check. Najwyraźniej został on wstawiony, aby poprzeć ich oskarżenie, iż ci, którzy krytykowali Wielki Reset WEF, nawiązywali do "tajnej kabały". W rzeczywistości krytycy otwarcie wskazywali palcem bezpośrednio na WEF i jego partnerów. Nigdy nie padły żadne sugestie o "tajnej kabałze" czy "tajnych planach".
Ewidentną intencją BBC było zakwestionowanie krytyków Wielkiego Resetu poprzez fałszywe twierdzenie, iż ich poglądy były nielogicznymi, spekulacyjnymi założeniami, a zatem "teoriami spiskowymi". Propagandyści BBC sami stworzyli ten mit, aby celowo wprowadzić swoich czytelników w błąd. To jest właśnie definicja dezinformacji.
Zespół Reality Check poinformował następnie, iż inicjatywa Wielkiego Resetu została uruchomiona przez króla – wówczas księcia – Karola jako plan przebudowy światowej gospodarki. Mówili o niedemokratycznej "sile lobbowania [...] pomysłów, które mogą potencjalnie przekształcić światową gospodarkę". Dodali, iż WEF i jego delegaci z Davos mają "ogromny wpływ na wydarzenia na świecie". Podnieśli choćby kwestię, iż istnieją uzasadnione obawy dotyczące potencjalnego wpływu technologii cyfrowej – energicznie forsowanej w ramach Wielkiego Resetu – "na swobody obywatelskie i miejsca pracy".
Krótko mówiąc, zespół BBC Reality Check przedstawił rozsądne wyjaśnienie argumentów wysuniętych przez tych, których następnie z miejsca odrzucił, nazywając ich "teoretykami spiskowymi". "Dziennikarze" BBC wykonali tę sztuczkę, wymyślając opinię o "tajnych kabałach", a następnie fałszywie przypisując ją krytykom Wielkiego Resetu.
Aby zniechęcić swoich czytelników do dalszego badania Wielkiego Resetu, rzekomi dziennikarze BBC twierdzili, iż sam Wielki Reset był "lekki w szczegółach". To znowu była czysta dezinformacja.
Ci sami dziennikarze musieli przyznać się do istnienia opublikowanej książki zatytułowanej COVID-19: The Great Reset. Współautorzy Klaus Schwab i Thierry Malleret napisali w nim:
Odniesienia zawierają linki do dokumentów WEF, takich jak "COVID-19 Risks Outlook: A Preliminary Mapping and Its Implications". To tylko jeden z dokumentów, który stanowi część szeroko zakrojonego programu mapowania ryzyka WEF. Z kolei program mapowania stanowi podstawę bardzo szczegółowego wywiadu strategicznego WEF, który według WEF pozwoli mu "zrozumieć złożone siły napędzające zmiany transformacyjne w gospodarkach, branżach i kwestiach globalnych".
Naprawdę nie ma żadnego aspektu gospodarki, przemysłu, a choćby żadnych globalnych problemów lub aspektów naszego życia, dla których WEF nie ma już szczegółowego, samoobsługowego, transformacyjnego planu. Twierdzenie BBC, iż Wielkiemu Resetowi brakuje "konkretnych szczegółów" jest absurdalne. Plan nie mógłby być bardziej szczegółowy ani konkretny.
Późniejsze stwierdzenie Rachel Schraer – iż Wielki Reset stanowi "niejasny zestaw propozycji" – było kompletnym nonsensem opartym na własnej propagandzie BBC. Celem było przekonanie czytelników BBC, iż krytyka Wielkiego Resetu jest "teorią spiskową". Jest oczywiste, iż zarówno artykuły Schraera, jak i Reality Check służyły jako obrona Wielkiego Resetu WEF.
Dr Simon Goddek, naukowiec, który zwrócił się ku dziennikarstwu i zakwestionował bezpieczeństwo i skuteczność szczepionek COVID – tym samym wykluczając się z "epistemicznych autorytetów" Uścińskiego i Levy'ego – podzielił się żartem z czarnym humorem jako memem w mediach społecznościowych. Pokazywał starzejący się upadek fizyczny byłej premier Nowej Zelandii Jacindy Arden. Goddek zażartował: "Co to za jej zastrzyki, mRNA czy metamfetamina?"
Żart ten został następnie podchwycony przez propagandystę BBC Verify, Shayana Sardarizadeha, który udostępnił go ponownie z komentarzem: "4 miliony wyświetleń tego nonsensu od teoretyka spiskowego z niebieskim ptaszkiem". Wpis Goddka był rzeczywiście "nonsensem" – bo to był żart.
Kiedy Schraer ponownie opublikowała komentarz Sardrizadeh, wykazała się żałosnym brakiem zrozumienia i zauważalnym brakiem poczucia humoru. Dodała swoją własną niedorzeczną interpretację z tym absurdalnym nagłówkiem:
Breaking: Handlarze teoriami spiskowymi obwiniają za upływ czasu szczepionki.
To może wydawać się błahą sprawą. Ale tak nie jest. Podobnie jak Marianna Spring, Rachel Schraer jest kolejną reporterką BBC specjalizującą się w dezinformacji. Fakt, iż Schraer najwyraźniej nie potrafi odróżnić żartu od "dezinformacji", z pewnością stawia pod znakiem zapytania jej rzekomą "specjalizację".
Aby w pełni zrozumieć, w jaki sposób etykieta "teorii spiskowej" jest używana przez tradycyjne media (LM), możemy spojrzeć na niedawne wideo dziennikarza i nadawcy Andrew Neila, który jest byłym redaktorem Sunday Times, byłym prezenterem BBC i obecnym prezesem Spectatora. Kiedy odchodził z BBC, Neil był "w centrum politycznych relacji BBC przez większą część trzech dekad".
W dyskusji z Samem Leithem, redaktorem literackim "Spectatora", na temat zarzutów wobec Russella Branda, Neil ubolewał, iż media społecznościowe umożliwiły zbyt wielu ludziom – z których większość uważał za głupich – wyrażanie swoich opinii. Opierając się na tym komentarzu, jest oczywiste, iż gdyby Neil był zaznajomiony z pracami Uścińskiego i Levy'ego, prawdopodobnie uważałby się za dziennikarza należącego do tak zwanych "autorytetów epistemicznych".
Neil mówił o czteroletnim śledztwie prowadzonym przez tradycyjne media, które ostatecznie doprowadziło do oskarżeń Branda. Opisał to w samych superlatywach i zauważył, iż niezależne media – które nazwał "mediami alternatywnymi" – nie miały ani "zasobów, ani wiedzy, aby przeprowadzić" tak wyczerpujące śledztwo.
Kanał YouTube Spectator, który prowadzi Neil, ma 304 tys. subskrybentów. Dla porównania, Russell Brand ma 6,6 mln subskrybentów YouTube. W związku z tym jego kanał dysponował znacznie większymi zasobami niż "Spectator". Jednak po rzekomym śledztwie LM w sprawie Branda, YouTube zdemonetyzował jego konto, więc teraz zasoby kanału Branda słabną w porównaniu.
W przeciwieństwie do mediów niezależnych, które są prawie w całości finansowane z darowizn czytelników i publiczności, tradycyjne media (LM) są finansowane albo z reklam korporacyjnych, albo, jak w przypadku BBC, z przymusowych opłat licencyjnych. Brytyjskie drukowane media informacyjne od lat podupadają, ponieważ ludzie coraz częściej konsumują wiadomości online. Ponadto nadawcy państwowi, tacy jak BBC i Channel Four, tracą miliony widzów w Wielkiej Brytanii.
Niemniej jednak, jak zauważył Neil, budżety LM są ogromne w porównaniu ze skromnymi dochodami skleconymi przez niezależne media. Ten jaskrawy kontrast nie powstrzymał establishmentu, który polega na LM w swojej propagandzie i jest właścicielem większości z nich, przed paniką.
Ich panika tłumaczy zlecenie Przeglądu Cairncrossa – mającego na celu dostarczenie pewnego rodzaju uzasadnienia dla wsparcia LM.
Jak na ironię, Cairncross Review doszedł do wniosku, iż LM potrzebuje "nowych źródeł finansowania, wyjętych spod bezpośredniej kontroli rządu". Oczywiście, prawdziwie niezależne media informacyjne zdobyły już nowe źródła finansowania, docierając bezpośrednio do swoich odbiorców, z których niektórzy cenią niezależny punkt widzenia na tyle, iż wspierają go finansowo.
Dame Cairncross (DBE, FRSE, FAcSS) najwyraźniej uznała model finansowania niezależnych mediów za bzdurę. Wykluczyła to, ponieważ, jak to ujęła, "historie, które ludzie chcą czytać, nie zawsze muszą być tymi, które powinni czytać". Praktycznie oświadczyła, iż to, co publiczność "powinna czytać", powinno być określone przez "autorytety epistemiczne".
Zamiast tego Cairncross uznał, iż potrzebne jest "utworzenie nowego Instytutu Wiadomości Interesu Publicznego". Aby upewnić się, iż ten nowy organ nadzorczy będzie "niezależny", Dame Cairncross zaleciła, aby "zbudował silne partnerstwo z BBC" i był finansowany przez rząd Wielkiej Brytanii.
Jej sugestia oznaczała, iż podobnie jak obecne niezależne media, LM przyszłości będzie finansowany przez społeczeństwo. Różnica między tymi dwoma modelami finansowania polegała na tym, iż Cairncross nie byłby dobrowolny, ale osiągnięty poprzez wymuszone opodatkowanie. Wyobrażała sobie, iż dzięki nowemu organowi, zamiast wybierania przez społeczeństwo, które media chcą wspierać, "autorytety epistemiczne" i rząd będzie decydował za nich.
Frances Cairncross ostatecznie zaleciła państwową regulację Internetu jako środka ochrony LM przed opinią publiczną. Przepisy te powiedziałyby ludziom, którym mediom powinni "ufać" i, miejmy nadzieję, zapobiegłyby wspieraniu "niewłaściwych" mediów.
Recenzja Dame Cairncross doskonale zazębiła się z postępem prac nad brytyjską ustawą o bezpieczeństwie w Internecie (OSA) przez parlament. W swojej recenzji napisała:
Rząd będzie chciał rozważyć te zalecenia w kontekście równoległych prac nad szkodami w internecie, dezinformacją i konkurencją cyfrową, aby ustalić, czy zawarte w nich zalecenia powinny być realizowane oddzielnie, czy też w ramach szerszych pakietów środków. W szczególności do rządu należy określenie, w jaki sposób najlepiej opracować i realizować politykę związaną z działalnością platform internetowych, w tym wszelki nadzór regulacyjny. Niniejsza recenzja jest neutralna [. . . .]
OSA przeszła wszystkie etapy czytania w brytyjskim parlamencie i lada dzień powinna otrzymać zgodę królewską. Ustanowił Ofcom jako regulatora Internetu. Celem ustawy jest rzekomo poprawa bezpieczeństwa publicznego w Internecie – zwłaszcza bezpieczeństwa dzieci. Jest jednak oczywiste, iż prawdziwym celem OSA jest powstrzymanie ludzi przed dzieleniem się w mediach społecznościowych informacjami, których udostępnianie rząd chce uniemożliwić – na przykład artykułem, który czytasz.
OSA ograniczy zasięg niezależnych mediów w internecie. Osiągnięcie tego celu ma najważniejsze znaczenie dla establishmentu – tym bardziej, iż gwałtownie spada również zainteresowanie opinii publicznej wiadomościami LM online.
Ponadto OSA zapewnia znaczną ochronę każdej z regulowanych organizacji medialnych, które państwo kontroluje i kategoryzuje jako "uznanego wydawcę wiadomości". Oznacza to, iż wszystkie starsze media plus faworyzowane "niezależne" media, takie jak Bellingcat, który również jest finansowany przez establishment.
Tak więc, biorąc pod uwagę jego opiekę ochronną i ogromne zasoby, jak sądzisz, jaką rzekomą "ekspertyzę" LM wniósł do swojego śledztwa w sprawie Russella Branda? Pełny opis tego rzekomego dziennikarstwa można znaleźć w tym artykule. Ale być może powinienem was z góry ostrzec, iż chociaż zarzuty wobec Branda są bardzo poważne i powinny zostać zbadane przez policję, rozczarowujący "zespół" LM nie przedstawił ani odrobiny prawdziwych dowodów na poparcie tych zgłoszonych zarzutów.
Co gorsza, LM ewidentnie sfabrykował rzekome dowody, aby wprowadzić w błąd swoich czytelników i widzów, podważając w ten sposób relacje potencjalnych ofiar.
Jednak, według naszego Andrew Neila z "Spectatora", aby tradycyjne media wydały swoje znaczne zasoby w ciągu czterech lat, aby przeprowadzić te obszerne badania (które możemy nazwać detrytusem hamfisted), potrzeba wielkiej "wiedzy".
W wywiadzie dla "Spectatora" Leith zapytał Neila o jego opinię na temat możliwości, iż LM przypuściło skoordynowany atak na Branda. Oto jak Neil odpowiedział:
Nie ma w tym żadnej cnoty, a ludzie, którzy forsują tę linię, iż istnieje coś w rodzaju spisku, aby go obalić, są tymi samymi ludźmi, którzy również wierzą we wszelkiego rodzaju spiski. Że szczepienia wszczepiają nam małe mikroczipy, iż administracja Busha naprawdę stała za 9/11 i wszystkie inne bzdury. Oczywiście, naturalnie żyjemy w świecie rządzonym przez jaszczuroludzi. Wszyscy wiemy, kim oni są [jaszczuroludzie], media głównego nurtu wiedzą, kim oni są, jesteśmy po prostu zbyt przerażeni, by wskazać jaszczurki wśród nas. Są teraz spiskowcami we wszystkim.
Możliwe, choć trudne do udowodnienia, iż niewielka mniejszość osób określanych jako teoretycy spiskowi wierzy, iż w szczepionkach COVID znajdują się mikroczipy. Podczas gdy pojawienie się drobinek sprawia, iż twierdzenie to jest co najmniej wykonalne, zdecydowana większość ludzi, którzy kwestionowali szczepionki – i którzy zostali również określeni jako teoretycy spiskowi przez "autorytety epistemiczne" – była bardziej zaniepokojona statusem eksperymentalnym, potencjalnym nieznanym ryzykiem i wątpliwą skutecznością szczepionek, nie wspominając o braku jakichkolwiek ukończonych badań.
Męczący refren Neila o "jaszczurkach" opierał się wyłącznie na opinii jednego z wybitnych tak zwanych "teoretyków spiskowych", Davida Icke'a, którego skrajnie spekulatywna hipoteza o "sumeryjskim Anunnaki" opierała się na jego interpretacji kilku tekstów gnostyckich – Nag Hammadi, Zwojów znad Morza Martwego itd. – oraz na pracach uczonych takich jak Zecharia Sitchin.
Nikt, kto poważnie kwestionował szczepionki COVID, w tym dziesiątki tysięcy brytyjskich lekarzy i pielęgniarek, nie zrobił tego, ponieważ uważał, iż członkowie rodziny królewskiej to jaszczurki. Inżynierowie budowlani z University of Alaska Fairbanks nie zakwestionowali oficjalnej wersji wydarzeń z 9 września, ponieważ wyobrażali sobie, iż były prezydent USA Bush jest zmiennokształtnym, ponadwymiarowym.
Cofnijmy się o krok i zapytajmy: jeżeli Andrew Neil jest, jak twierdzi, intelektualnym przełożonym każdego, kto sugeruje, iż mogło dojść do skoordynowanego ataku LM na Branda, to dlaczego przeocza jasny jak słońce fakt, iż zarzuty wobec Branda były relacjonowane jednocześnie przez prawie wszystkie media po obu stronach Atlantyku? Czy taki absolutny fakt, tak niepodważalny dowód, nie wskazuje przynajmniej na możliwość planowej koordynacji?
A ponieważ tak jest, pozostaje nam tylko jeden wniosek: Neil celowo użył wypróbowanej i prawdziwej techniki propagandowej zwanej argumentem słomianego człowieka. Oznacza to, iż przypisywał niedorzeczne przekonania ludziom, z którymi się nie zgadzał, aby fałszywie "obalić" z wymyśloną łatwością argumenty, których nigdy nie przedstawili. Ta technika jest również nazywana błędem logicznym.
Następnie użył pokrewnej techniki zwanej "błędem kompozycji", aby manipulacyjnie twierdzić, iż opinia jednej osoby, którą nazywa teoretykiem spiskowym (odnosi się do Icke'a, nie wymieniając go z nazwiska) reprezentuje poglądy wszystkich, których nazywa teoretykiem spiskowym. Jest to niezwykle powszechna taktyka LM.
Czy Neil mówił coś o powszechnym podejrzeniu możliwego skoordynowanego ataku na Branda? Tak, zrobił:
[Konspiracjonizm] jest obroną, z którą trudno sobie poradzić, ponieważ jest tak niedorzeczna. Jest to obrona, która nie potrzebuje faktów. Jest to kultura, w której Russell Brand żył i czerpał zyski, a przynajmniej czerpał zyski, dopóki YouTube nie wyciągnął wtyczki z jego przychodów. Tym się zajmują, a nie zbieraniem dowodów. [. . .] Wszyscy ci zwolennicy teorii spiskowych mogą mieć swoje absurdalne opinie na temat tego, co naprawdę dzieje się z Russellem Brandem, ale ustalenie, co się dzieje, przedstawienie dowodów, wymaga dziennikarstwa śledczego.
Warto jeszcze raz powtórzyć, iż śledztwo w sprawie zarzutów Brand nie dostarczyło nic poza zarzutami. Nie oznacza to, iż zarzuty nie są prawdziwe. Ale dziennikarze LM nie dostarczyli niczego, co zbliżyłoby się do "dowodów", o których istnieniu twierdzi Neil.
Zwróćcie uwagę, iż Neil użył słowa "niedorzeczny", aby zasygnalizować swoim słuchaczom, iż ludzie, których nazywa "teoretykami spiskowymi", mają niedorzeczne przekonania. Ale pomyśl o tym: jego twierdzenie opierało się na jego własnych niedorzecznych twierdzeniach i błędach logicznych – a nie na żadnych rzeczywistych dowodach.
OK, zróbmy to. Faktem jest, iż po opublikowaniu zarzutów LM nie przystąpił od razu do poszukiwania dalszych dowodów na poparcie twierdzeń ewentualnych ofiar. Zamiast tego LM skupiła się na atakowaniu "spiskowych" poglądów Branda i jego zwolenników.
Przykład #1. Gdy tylko zarzuty wobec Branda zostały opublikowane, BBC napisało, iż "rozwinął kult" i "parał się teoriami spiskowymi". Do tych zarzutów BBC dodało błyskotliwy "fakt", iż Brand zyskał zwolenników podczas rzekomej pandemii COVID-19, ponieważ "omawiał teorie spiskowe dotyczące choroby".
Przykład #2. Dwa dni później, używając tego samego rzekomego motywu "kultu", Metro opublikowało artykuł zatytułowany "Od zaprzeczenia Covid do nienawiści w mediach głównego nurtu – Wewnątrz internetowego kultu napędzanego spiskiem Russella Branda".
Przykład #3. Kilka dni później, po drugiej stronie planety, australijska telewizja ABC News stwierdziła, iż zwolennicy Branda reagują na jego "tyrady" po prostu dlatego, iż jest "kontrowersyjny", a jego publiczność składa się z "ludzi goniących za teoriami spiskowymi".
Przykład #4. W związku z zarzutami wobec Branda rząd Wielkiej Brytanii zdecydował, iż powinien wyrazić swoją opinię na temat potencjalnego dochodzenia karnego. Biuro premiera wydało oficjalne oświadczenie, w którym oświadczyło, iż "są to bardzo poważne i niepokojące zarzuty".
Przykłady można mnożyć. Nie mamy miejsca, aby je wszystkie przytoczyć. Jakże dziwne jest to, iż Andrew Neil stwierdził w swoim wywiadzie, iż nikt "nie mógłby dać małpie _ _ _ _ _" o Russellu Brandzie. "Dowody" całkowicie zaprzeczają Andrew Neilowi. Wygląda na to, iż cała LM, ze wszystkich czterech stron świata i rząd Wielkiej Brytanii, są bardzo zainteresowani zarzutami Russella Branda.
W ślad za upublicznioną opinią rządu brytyjskiego poszła posłanka Caroline Dinenage DBE do licznych mediów społecznościowych i internetowych serwisów informacyjnych, w tym chińskiego TikToka i usługi hostingu wideo Rumble, z prośbą o demonetyzację marki na tych platformach internetowych.
Caroline Dinenage jest baronową Lancaster of Kimbolton, czołową członkinią establishmentu i członkinią Komisji Specjalnej ds. Kultury, Mediów i Wsparcia Izby Gmin. Nie jest niespodzianką, iż ta właśnie komisja odegrała kluczową rolę w tworzeniu ustawy o bezpieczeństwie w Internecie. Co więcej, gdy baronowa była ministrem stanu ds. cyfryzacji i sportu od lutego 2020 r. do września 2021 r., była odpowiedzialna za kierowanie uchwaleniem ustawy o bezpieczeństwie w internecie w kierunku ustawy o bezpieczeństwie w sieci.
Koncepcja prawa zwyczajowego "niewinny, dopóki nie udowodni się winy", którą Neil uznał za istotną zasadę brytyjskiej demokracji liberalnej, wydaje się nie znaczyć dla Dinenage'a praktycznie nic.
W niektórych kręgach LM krąży pogląd, iż Dinenage działał niezależnie. To może być prawda. Ale dlaczego w takim razie używała oficjalnego papieru firmowego Izby Gmin do swojej korespondencji?
Do tej pory nie było oficjalnego oświadczenia Komisji ds. Kultury, Mediów i Wsparcia w sprawie zarzutów wobec Branda. Podobno przyznał jedynie, iż tylko "niektóre" z listów wysłanych pod jego nazwiskiem zostały zatwierdzone. Biorąc pod uwagę, iż wszystkie listy pod nagłówkiem były haniebnymi przykładami autorytaryzmu, fakt, iż którykolwiek z nich został najwyraźniej zatwierdzony, wskazuje na dyktatorskie tendencje Komisji Specjalnej jako całości.
Jakie fakty zostały ustalone?
Po pierwsze, faktem jest, iż LM wykorzystał zarzuty i wykorzystał błąd kompozycji, aby zdyskredytować opinie zarówno Branda, jak i jego obserwatorów w mediach społecznościowych.
Po drugie, faktem jest, iż zarzuty wobec Branda pojawiły się w tym samym czasie, gdy ustawa o bezpieczeństwie w Internecie przeszła ostatni etap czytania. Zarzuty Brand trafiły na pierwsze strony gazet, nie pozostawiając praktycznie żadnego miejsca na wyraźne nagłośnienie zbliżającej się brytyjskiej ustawy o cenzurze przez LM. Całkowicie rozprasza brytyjską opinię publiczną.
Po trzecie, faktem jest, iż celem ustawy o bezpieczeństwie w Internecie jest wzmocnienie malejącego zasięgu LM i cenzurowanie jego niezależnej konkurencji medialnej.
Po czwarte, faktem jest, iż Brand i jego zwolennicy są uważani za część niezależnych mediów, które LM oskarża o teoretykę spiskową.
Po piąte, faktem jest, iż wpływowe postacie w rządzie Wielkiej Brytanii wykorzystały zarzuty opublikowane przez LM do próby ograniczenia zasięgu kogoś, kto ma miliony zwolenników i kogo oskarżają o bycie teoretykiem spiskowym.
Po szóste, faktem jest, iż ograniczenie zasięgu popularnych teoretyków spiskowych jest dokładnie tym, co ma osiągnąć ustawa o bezpieczeństwie w Internecie.
Istnieją solidne dowody potwierdzające każdy z tych faktów. Co więc Andrew Neil, domniemany członek "autorytetów epistemicznych", zrobił z faktami i dowodami na ich poparcie, które, jak twierdzi, on i wszystkie media, których jest orędownikiem, są tak drogie? W wywiadzie dla "Spectatora" Neil powiedział:
Myślę, iż ponieważ stanowisko Russella Branda, jeżeli chodzi o różne spiski, jest bardzo podobne do ich spisków, uważają go za jednego z nas. Tak więc, niezależnie od tego, o co jest oskarżony, musimy go poprzeć. Musimy stanąć za nim, próbują nas zabić. To znaczy, nie zapominajcie, iż są teoretykami spiskowymi, więc są paranoikami. Są nie tylko paranoikami, ale wiedzą, iż większość rozsądnych ludzi jest im przeciwna. Myślę, iż jest to swego rodzaju mobilizacja w obronie jednego z nich.
Wywiad z "Spectatorem" został opublikowany 23 września, po opublikowaniu listów Dinenage'a i raportów LM, o których właśnie rozmawialiśmy. Innymi słowy, Neil miał stosy materiałów na wyciągnięcie ręki, ale zdecydował się odrzucić wszystkie dowody i zignorować liczne fakty wskazujące na możliwy polityczny motyw pościgu za Brandem przez globalne media i rząd Wielkiej Brytanii. Zamiast tego po prostu odrzucił wszystkie dowody i fakty na bok i zagłębił się w swoje oskarżenia o "teorię spiskową".
Jest to klasyczny przykład tego, jak etykieta "teorii spiskowej" jest stosowana przez ludzi takich jak Neil, którzy nie chcą uznać sprzecznych dowodów lub faktów. Zarzut "teorii spiskowej" umożliwia Neilowi i jego kohortom medialnym tworzenie tego, co udają, iż są niekwestionowanymi narracjami, którym oczekują, iż ich czytelnicy i widzowie "zaufają" na wątłych podstawach ich śmiesznego, samowywyższającego się twierdzenia, iż są "autorytetami epistemicznymi". Należy zauważyć, iż jest to dokładnie to, co nakazuje "nauka™" o konspiracjonizmie.
Kiedy Sam Leith, prowadzący wywiad z Neilem, zwrócił uwagę, iż tak zwanych teoretyków spiskowych nie można sklasyfikować według żadnej ideologii politycznej, Neil nie zastanawiał się nad implikacjami trafnego oświadczenia swojego podwładnego.
Zamiast tego zaczął opowiadać anegdotyczne wspomnienia, jakby próbował uzasadnić swój dziwaczny pogląd na teorię spiskową. Odrzuciwszy wszystkie dowody przeciwne, fałszywie twierdził, iż teoria spiskowa leży tylko na krańcach polityki i iż skrajna lewica i skrajna prawica (teoretycy spiskowi) wierzą w zasadzie to samo.
Wyraził opinię, iż oba rzekome skrzydła ekstremistyczne, a więc wszyscy zwolennicy teorii spiskowych, których sobie wyobraża, nienawidzą liberalnej demokracji. Jego wniosek:
Ludzie tacy jak Russell Brand nie są przyjaciółmi liberalnej demokracji, podobnie jak jego zwolennicy.
Jak omówiliśmy w części pierwszej, jest to bezmyślny prozelityzm. Zakorzenione elity establishmentu poważnie oczekują, iż zaakceptujemy fakt, iż ludzie, którzy najbardziej zaciekle chronią i starają się korzystać z naszego demokratycznego prawa do kwestionowania władzy, są ekstremistycznymi teoretykami spiskowymi.
Neil najwyraźniej wierzy, iż liberalna demokracja jest ucieleśniona przez zaufanie opinii publicznej do "epistemicznych autorytetów" establishmentu. W rezultacie, jego zdaniem, każdy, kto kwestionuje "władze" oraz ich wypowiedzi i edykty, podważa liberalną demokrację. Ale to, co opisuje, jest w rzeczywistości ustrojem totalitarnego państwa faszystowskiego – całkowitym odwróceniem liberalnej demokracji i zasad, na których rzekomo się opiera.
Jest oczywiste, iż z perspektywy Neila tylko głupi ludzie – zwolennicy teorii spiskowych – kwestionują prawdę epistemiczną, tak jak przypuszczalnie definiuje ją jego wąska, autorytarna klasa. Wszystkich takich głupich ludzi uważa za nieinteligentnych ekstremistów, którzy dążą do zniszczenia porządku społecznego, który obłudnie nazywa liberalną demokracją.
Każdy, kto używa etykiety "teorii spiskowej", robi to nie dlatego, iż ceni dowody, fakty czy dialektykę, ale dlatego, iż nie będzie tolerował żadnego wyzwania dla swojego światopoglądu ani żadnego sprzeciwu wobec swojego rzekomego autorytetu.
Nadszedł czas, abyśmy przeciwstawili się "autorytetom epistemicznym" i odrzucili ich elitarne, autorytarne pretensje do intelektualnej wyższości.
Nadszedł czas, aby nalegać, aby wszystkie dowody zostały przedyskutowane, aby wszystkie fakty zostały ustalone i podane do wiadomości publicznej.
